Η αναβλητικότητα, δηλαδή να ξεκινάμε την επίτευξη ενός σχεδίου χωρίς ποτέ να το ολοκληρώσουμε ή να σκεφτόμαστε να το ξεκινήσουμε χωρίς ποτέ να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, συχνά είναι μια απόπειρα να αμυνθούμε ενάντια στην ντροπή. Η τελειομανία και η αναβλητικότητα είναι στενά συνδεδεμένες.
Κάποιοι άνθρωποι είναι αναβλητικοί εξαιτίας της επιθυμίας να κάνουν κάτι τέλεια, αναγνωρίζουν οτι οι προσπάθειές τους ποτέ δεν θα ευοδωθούν ή δεν θα γίνουν αποδεκτές, παύουν να προσπαθούν ή βρίσκουν ασφάλεια στο να μην προσπαθήσουν καν.
Άλλοι πάλι χαίρουν ελάχιστης προσοχής απο το οικογενειακό τους περιβάλλον, ώστε ποτέ δεν ενθαρρύνονται να ξεκινήσουν κάτι, πόσο μάλλον να το ολοκληρώσουν. Πολλές φορές όταν κάνουμε κάτι, ζωγραφίζουμε μια ζωγραφιά και τρέχουμε όλο χαρά να την δείξουμε στη μαμά ή στον μπαμπά, οι γονείς μας ίσα που ρίχνουν μια ματιά και έπειτα το αφήνουν στην άκρη. Όταν δεν υπάρχει μια θετική ενθάρρυνση για να ολοκληρώσουν μια εργασία στο σχολείο, τα παιδιά εκδηλώνουν μια αμφιθυμία στην απόδοση στα μαθήματα. Πιστεύουν οτι ”κανείς άλλος δεν νοιάζεται” και ιοθετούν την στάση ”Γιατί λοιπόν να νοιάζομαι εγώ;”. To αποτέλεσμα είναι η αναβλητικότητα.
Είναι ακόμα πιθανό να μας έχουν ταπεινώσει για τις προσπάθειές μας, να μας έχουν κάνει να αισθανόμαστε άχρηστοι και ηλίθιοι. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο αναζητάμε τρόπους για να προστατέψουμε τον εαυτό μας, δηλαδή σταματάμε να ασχολούμαστε με οτιδήποτε μπορεί να μας οδηγήσει στην αποτυχία. Εκτός αυτού, αποθαρρυνόμαστε από τη συνεχή σύγκριση με κάποιον που τα κατάφερε ή θα μπορούσε να τα είχε καταφέρει καλύτερα.
Ο Τόμ λέει ότι πάντα τον σύγκριναν με τους δύο αδερφούς του. ”Οι δύο μεγαλύτεροι αδερφοί μου ήταν άψογοι”. Ήταν έξυπνοι και τα πήγαιναν καλά στο σχολείο. Εγώ χρειαζόμουν περισσότερο χρόνο για να αφομοιώσω τις γνώσεις . Δεν με ενδιέφεραν πολύ τα μαθηματικά και οι φυσικές επιστήμες. Με ενδιέφερε πολύ περισσότερο να κάνω παρέα με τους φίλους μου.
Έτσι με τα μαθήματα να γίνονται όλο και πιό δύσκολα και χωρίς καμία ενθάρρυνση από τους γονείς μου εκτός από το ”θα έπρεπε να πάρεις για παράδειγμα τους αδερφούς σου”, παραιτήθηκα από την προσπάθεια. Δεν είμουν σαν εκείνους ούτε ήθελα να γίνω.
Η αναβλητικότητα εμπεριέχει στοιχεία οργής, η οποία εκφράζεται με τη στάση ”θα σας δείξω, δεν πρόκειται να το τελειώσω αυτό” ή ” δεν θα βάλω τα δυνατά μου”. Σε αυτή την στάση ενυπάρχει μια πρόκληση που φωνάζει ”Συμπαθήστε με για αυτό που είμαι , όχι για αυτά που μπορώ να κάνω”.
Σε μια οικογένεια όπου κανόνας είναι η αυστηρότητα, όπου δεν υπάρχουν περιθώρια λάθους, δεν είναι ασφαλές να παίρνουμε ρίσκα ή να είμαστε διαφορετικοί, μαθαίνουμε να μην παίρνουμε πρωτοβουλίες, να μην τελειώνουμε ότι αρχίσαμε. Για όσους μεγάλωσαν σε τέτοιες συνθήκες είναι θαύμα όταν καταφέρνουν να ολοκληρώσουν το οτιδήποτε.
Απόσπασμα από το βιβλίο ”Αυτό δεν θα συμβεί ποτέ σε μένα” Claudia Black ph.D
Leave a Reply