To “καλό” παιδί είναι εργατικό, μελετηρό, πρόθυμο, δεν αντιμιλά, δεν προβάλλει αξιώσεις, δεν έχει άποψη και γνώμες που ενοχλούν, δεν επιμένει, δεν μας φέρνει σε δύσκολη θέση, δεν εκνευρίζεται, δεν τεμπελιάζει, είναι καθαρό, κοντοκουρεμένο, ντυμένο σύμφωνα με το δικό μας γούστο, μας ακολουθεί αγόγγυστα σε όλες τις βαρετές κοινωνικές και οικογενειακές εκδηλώσεις, δεν δημιουργεί προβλήματα, και δέχεται αδιαμαρτύρητα τις δικές μας υποδείξεις και επιλογές για το μέλλον του.
Σε κάθε οικογένεια μπορεί να υπάρξει ένα μονάχα “καλό” παιδί. Δεύτερο δεν υπάρχει, γιατί η θέση έχει καταληφθεί. Το άλλο μας παιδί θα διαφοροποιήσει τη συμπεριφορά του ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν στην οικογένεια και ανάλογα με τα μηνύματα που παίρνει. Είναι μάλλον σπάνια η περίπτωση και τα δύο ή όλα τα παιδιά μιας οικογένειας να ακολουθήσουν το ίδιο σχήμα συμπεριφοράς.
Συνήθως προσπαθούν να ξεχωρίσουν και να αποκτήσουν μία θέση μέσα στην οικογένεια, ακολουθώντας ένα δρόμο που είναι ελεύθερος. Αν το ένα παιδί είναι άριστος μαθητής, το άλλο μπορεί να επιλέξει να είναι κακός μαθητής. Ίσως θελήσει να ξεχωρίσει μέσω του αθλητισμού , μέσω της κοινωνικότητας, μέσω της έντονης αντίδρασης, της αντιλογίας, της ανυπακοής, των επαναστατικών απόψεων. Όσο πιο αντιδραστικό και διαφορετικό είναι το άλλο παιδί μας, τόσο εμείς χρησιμοποιούμε ως υπόδειγμα το “καλό” παιδί και υπερτονίζουμε τη διαφορά ανάμεσα στη συμπεριφορά τους:
-Δεν βλέπεις τον αδερφό σου πόσο καλούς βαθμούς έχει; Στρώσου και εσύ να διαβάσεις!
Η σύγκριση αυτή ανάμεσα στον καλό και στον κακό μαθητή, ενώ αποτελεί ενίσχυση της προσπάθειας του “καλού”, γιατί υπάρχει η αναγνώριση, είναι καταστροφική για τον “κακό”, γιατί η σύγκριση αφ’ενός τον αποθαρρύνει , γιατί δεν μπορεί να φτάσει τον άλλον, αφ΄ετέρου ξεσηκώνει και καλλιεργεί συναισθήματα ζήλιας και φθόνου, που εκφράζονται με ταπεινωτικούς και μειωτικούς χαρακτηρισμούς. (Οι άριστοι μαθητές είναι φυτά!)
Το “καλό παιδί” είναι εσωτερικά αποθαρρυμένο και φοβισμένο . Όλες του οι προσπάθειες έχουν σκοπό να εντυπωσιάσουν τους γύρω του με την καλοσύνη του και την συνεργάσιμη στάση του: κοιτάξτε τί καλός που είμαι!
Είναι ευγενής, διαλλακτικός και συνεργάσιμος, όχι για να κάνει τη ζωή του πιο εύκολη ή πιο ευχάριστη, αλλά για να αποδείξει την ανωτερότητά του.
Το “καλό παιδί” δεν συγκεντρώνει όλες τις επιθυμητές από τουε γονείς ιδιότητες. Επιλέγει όμως με αλάνθαστο κριτήριο, τους τομείς στους οποίους μπορεί να διακριθεί. Αν, η θέση του άριστου μαθητή είναι ήδη κατειλημμένη, μπορεί να επιλέξει να είναι το πιο πρόσχαρο και συνεργάσιμο παιδί στο σπίτι. ‘Ισως να είναι άριστος μαθητής και στο σπίτι τελείως ανεύθυνος . Με μεγάλη μαεστρία κατορθώνει να αποφεύγει τους τομείς και τις καταστάσεις, όπου δεν μπορεί να διακριθεί και να έχει τον έπαινο και την αναγνώριση.
Πολλές φορές το “καλό παιδί” κάθε οικογένειας, όταν μεγαλώσει εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του. Σηκώνει όλα τα βάρη της πατρικής του οικογένειας και κάνει όλες τις εξυπηρετήσεις και τις αγγαρείες. Βαρυγκομά, λέει ότι δεν τον αφήνουν σε ησυχία, αλλά εξακολουθεί. Τον τρέφει και τον παρηγορεί η αίσθηση ότι είναι απαραίτητος και “καλός”. Δεν υπάρχει διάκριση φύλου στο “καλό παιδί”. Η ίδια συχνότητα υπάρχει και στα αγόρια και στα κορίτσια.
Απόσπασμα από το βιβλίο “Μαμά κόψε το κήρυγμα και εσύ μπαμπά επίσης” της παιδαγωγού και συγγραφέα Κική Τζωρτζακάκη
Leave a Reply