Ζούμε σε μια εποχή μεγάλων ταχυτήτων. Τη μια τρέχει το μυαλό ,την άλλη το σώμα…πάντως πάντα κάτι από τα δύο τρέχει.
Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να βιάζομαι με τη μικρή μου. Να την ντύσω γρήγορα, να την κάνω μπάνιο γρήγορα για να πάει για ύπνο στις 9. Εκείνη την ώρα μου λέει πως δεν νυστάζει και κοιτάει τα αστέρια από το παράθυρο. Εγώ παρόλο που δεν νυστάζει θα της πώ πως πρέπει να πάει να κοιμηθεί. Και το πρωί που θα χαίρεται κάτω από το πάπλωμά της, θα της πώ πως πρέπει να ξυπνήσει. Και το απόγευμα πάλι χαμός. Δραστηριότητες. Γρήγορα να φάμε, ώρα για κολυμβητήριο…αχ κουράστηκα και που τα γράφω.
Γιατί βιαζόμαστε τόσο πολύ; Γιατί έχουμε τόσο μεγάλη έννοια να δημιουργήσουμε μικρούς υπερεγκέφαλους;
H Ερατώ Χατζημιχαλάκη – Οικογενειακή Σύμβουλος γράφει στο themamagers.gr :
Γιατί υπάρχει ακόμη ο φόβος πως αν ακολουθήσουμε την καρδιά μας η πορεία είναι επικίνδυνη και πως αν ακολουθήσουμε το μυαλό τα πράγματα θα είναι ασφαλέστερα.
Μην παπαγαλίζετε αυτά που έλεγε η δική σας μάνα. Η μάνα σας γεννήθηκε εκεί τη δεκαετία του 50 ή του 60 μόλις είχε τελειώσει ο πόλεμος. Εσείς; Εσείς είστε γεννημένοι τη δεκαετία του 80 δεν είναι το ίδιο. Αγωνιστείτε για την αλλαγή. Ελάτε σε επαφή με το συναίσθημα. Το δικό σας και εκείνο του παιδιού σας.
Γονείς αγαπημένοι γονείς, αντιληφθείτε πως ναι σημαντικό είναι να δώσετε γνώσεις και ευκαιρίες στο παιδί σας. Δεν είναι ανάγκη να σέρνετε τα παιδιά του Δημοτικού από τη μια δραστηριότητα στην άλλη. Χρόνο χαλαρότητας χρειάζονται. Χρόνο ευκαιρίας και αναζωογονητικό χρόνο παιχνιδιού. Δεν είναι ανάγκη να έχετε ένα καθαρό και τακτοποιημένο σπίτι και να τρέχετε τα παιδιά στους παιδότοπους και στις δραστηριότητες που πάλι μέσα από ένα πρόγραμμα και σε συγκεκριμένο χρόνο θα πρέπει να αποδείξουν την ικανότητα τους σε τούτο ή σε εκείνο. Αφήστε τα το Σάββατο και την Κυριακή να χαλαρώσουν. Φέρτε τα σε επαφή με ένα δυο φιλαράκια τους. Δώστε τους την ευκαιρία να δημιουργήσουν μέσα απ’ τη φαντασία τους, πύργους και δράκους και παραμυθένιες βασιλοπούλες.
Αφήστε τα πλήξουν και να βαρεθούν. Μέσα από τέτοιες συνθήκες έχουν γίνει οι πιο σημαντικές ανακαλύψεις. Μη γεμίζετε τον κόσμο τους με άπειρα ερεθίσματα που οδηγούν σε ένα υπερμέγεθες μυαλό και συρρικνώνουν το συναίσθημα ακόμη πιο πολύ. Κλείστε τις τηλεοράσεις, απομακρύνετε τη νέα λαίλαπα τα τάμπλετς και τα κινητά από τα χέρια τους. Αφήστε τα να πλήξουν, να αναζητήσουν λύσεις, να δημιουργήσουν το παιχνίδι τους. Και φέρτε τα σε επαφή με τον ψυχικό τους κόσμο, με το συναίσθημά τους. Αρκεί βέβαια να είστε παρόντες και διαθέσιμοι. Δεν εννοώ συνεχώς. Κάθε άλλο. Με όρια και η ενασχόληση μαζί τους γιατί κι αυτό σε εξάρτηση οδηγεί.
Αφήστε τους το χρόνο να “αισθάνονται” και όχι μόνο να “σκέφτονται”
Καλό το γυμναστήριο και ο στίβος και το κολυμβητήριο γιατί «νους υγιής εν σώματι υγιεί» μα και «Η καρδιά έχει τους λόγους της που η λογική δεν ξέρει». «Τι νιώθεις» ας είναι το ερώτημα και όχι «τι σκέφτεσαι» ή «τι νομίζεις» ή «τι έκανες». «Τι αισθάνεσαι!» «Ποιο είναι το συναίσθημα που σε κατάκλυζε αυτή τη στιγμή». Βρες το και πες το. Άλλη μορφή επικοινωνίας προκύπτει όταν λέμε αυτό που νοιώθουμε και όχι αυτό που σκεπτόμαστε.
Leave a Reply