…εγώ μονάχα ξάπλωσα εδω πέρα και αποκοιμήθηκα, μετά η μαμά μου με σκέπασε με μία κουβέρτα. Ύστερα έπιασε βροχή και μύρισε το χώμα. Αυτά. Εγώ δεν έκανα τίποτα.
Έτσι με τέτοια απλότητα πασχίζω να περάσω στη ζωή, να βγώ απο το αόριστο της πρώτης νιότης και να φτιάξω την αλήθεια μου. Γιατι σε τέτοια απλότητα ευδοκιμεί ο έρωτας κι ανθίζει. Δεν θέλω να ξοδεύω τόσο χρόνο για να μάθω ποιό είναι το σωστό. Δε θέλω την παγίδα του <<καλύτερου>> σαν να’ταν ευλογία. Όλο μ’έναν αγώνα και πάλη και πάλι τίποτα δε γίνεται. Μέχρι να κατορθώσεις ένα βαθύ αναστεναγμό, έχει φύγει ανεπιτρεπτεί η εφηβεία.
Φαντάζομαι, τώρα, με πιό ανοιχτή καρδιά την πόλη που πηγαίνω. Δε σκέφτομαι τους δρόμους που δεν ξέρω, δεν μετράω τις φορές που θα χαθώ. Όνειρα, όνειρα, όνειρα! Θέλω να κάνω όνειρα για το μετά. Για το αύριο και το σήμερα κι αν γίνεται και για το χτές και για το παραπέρα. Όνειρα δικά μου, απόλυτα, να είμαι εγώ για να ξέρω τί είμαι.
Θα χαλαρώσω πάνω σε ένα σύννεφο κατάδικό μου, θα κάνω τον αγώνα μου για μένα και για κείνα που πιστεύω, θα αφεθώ στο συναίσθημα να με παρασύρει. Θα μείνω ο κομπάρσος, θα γίνω πρωταγωνιστής, δεν ξέρω αν έχει σημασία.
Στις λέξεις που κολλάμε και χανόμαστε, δεν ξέρω αν είναι εκεί το νόημα. Το δικό μου νόημα είναι να μπορώ να ξυπνώ σε μια ευδαιμωνία χωρίς να έχω την απόλυτη ανάγκη της. Να έρχεται απλώς σαν ξαφνική βροχή, γιορτή που τη γιορτάζεις ακόμα κι αν δεν πιστεύεις σ’αυτή. Και να κλάψεις και να χάσεις, και ο πόνος και όλα. Όλα έχουν τη θέση τους και το λόγο της ύπαρξής τους
Χωρίς απύθμενη αγωνία για το τί θα βρείς και πώς θα είναι. Χωρίς μεγάλη ανησυχία τί είναι καλύτερο και τί αξίζει. Με τα μέτρα των καιρών δεν βρίσκω άκρη, αλλά θέλει λίγη τόλμη να κρατήσω τα δικά μου μέτρα.
Αποφάσισα! Θέλω να ξυπνώ κάθε πρωί και να υποκλίνομαι. Ζωή εδώ είναι οι πιστοί σου…
Να κοιτάξω ψηλά και να νιώθω δέος. Ζωή! Η ζωή είναι ο μόνος νικητής, το χωνευτήρι.
Να βρεθείς και να μπορέσεις. Να είσαι και να θές…
Απο το βιβλίο ,Οι Κομπάρσοι της ηδονής, Εύα Ομηρόλη
Leave a Reply