Αυταγάπη…..
Γράμμα στον ξεχασμένο μου εαυτό…
Αν ο άνθρωπος δεν αγαπήσει πρώτα ο ίδιος τον εαυτό του, καμία σχέση στη ζωή του δεν θα είναι ποτέ ανιδιοτελής και αληθινή…
Είτε φιλικές είτε ερωτικές είτε οικογενειακές, όλες του οι σχέσεις θα είναι εξάρτησης και ανάγκης για να καλύψει το κενό αγάπης που δημιουργήθηκε στην παιδική του ηλικία…
“σε φέρνω στη ζωή μου από ανάγκη να καλύψεις το κενό που έχω μέσα μου, γιατί φοβαμαι να μείνω μόνος να αγαπήσω τον εαυτό μου ώστε να το γεμίσω εγώ ο ίδιος….”
Αυτή είναι η αλήθεια …
Από την εφηβεία μας και έπειτα, ερωτευόμαστε γιατί φοβόμαστε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε…
Ψάχνουμε την αγάπη έξω από εμας…
Στους άλλους.. πιστεύουμε πως αυτοί θα μας τη δώσουν..
Ομως η αγάπη δεν έρχεται από έξω προς τα μέσα.. Έρχεται από μέσα προς τα έξω…
Δεν περιμένεις να δεις τους άλλους να σε αγαπάνε..
Αγαπάς εσύ τον εαυτό σου και έπειτα βλέπεις στους άλλους αυτό που νιώθεις εσύ για σένα…
Σε αυτή την υπέροχη αναζήτηση της αγάπης, ο καλύτερος σου σύμμαχος είναι ο αληθινός εαυτός σου…
Δυστυχώς όμως όλοι μας, κάποια στιγμή στην παιδική μας ηλικία, μη σας πω στην βρεφική, τον ξεχάσαμε…τον θυσιασαμε στο βωμό της χαμένης ζωής των γονιών μας… Η ψυχή νιώθει όλες τις ενέργειες που στέλνουν οι γονείς ακόμη και από την κοιλιά της μητέρας… Και έτσι το ασυνήδειτο της, νιώθει αν έρχεται στον κόσμο γιατί οι γονείς της είναι ευτυχισμένοι και θέλουν ένα παιδάκι, ή γιατί δεν είναι, και φέρνουν το παιδί στον κόσμο για να το χρησιμοποιήσουν να τους καλύψει το δικό τους κενό αγάπης που έχουν και οι ίδιοι από τους δικους τους γονείς…
Έτσι όταν το βρέφος γεννιέται, είτε ξεκινάει να ζει τη ζωή του για αυτό το ίδιο, είτε θυσιάζει τον πραγματικό του εαυτό, και ξεκινάει να ζήσει μία ψεύτικη ζωή για να κάνει ευτυχισμένους τους δυστυχισμένους γονείς του…
Μάντεψε εσύ για ποιον ζεις!!!!
Αφού λοιπόν δεν εκφράζει ποτέ τις αληθινές επιθυμίες και τα συναισθήματα του, δημιουργεί ένα ψεύτικο εαυτό και ζει για να δει τους γονείς του ευτυχισμένους….
Παλεύει με νύχια και με δόντια να δει στα μάτια τους αποδοχή και αγάπη…
Γιατί έτσι θα μπορέσει να φύγει έπειτα μακρυά τους και να ζήσει ελεύθερο!!
Όμως αυτό δεν γίνεται ποτέ….
Περνάει η παιδική ηλικία, έρχεται η εφηβεία, περνάει και αυτή, έρχονται σπουδές στρατός και πτυχία, όλα για την ρημάδα την επιβεβαίωση και αποδοχή από τους γονείς, τίποτα όμως…αγάπη πουθενά… έπειτα δουλειά καριέρα, και πλέον αυτή η μάσκα που φοράει τόσα χρόνια για τους άλλους, το έχει κοροϊδέψει και το έχει ρουφήξει…
Πιστεύει πως είναι αυτός ο ψεύτικος εαυτός…Ότι του έχουν πει και μάθει οι άλλοι…Όλες οι φυλακές και οι παγιωμένες πεποιθήσεις και αντιλήψεις μέσα στο κεφάλι του έχουν γίνει αυτό..
Και η ζωή συνεχίζεται…οικογένεια και έπειτα παιδιά…Για τους γονείς…Και πάλι η αγάπη πουθενά…πουθενά η ελευθερία…
Γιατί;;;Γιατί όμως;;;
Από την στιγμή που κι γονείς δεν πήραν αγάπη σαν παιδιά, θα κοιτάξουν να καλύψουν αυτό το κενό χρησιμοποιώντας τα παιδιά τους…Από άγνοια φυσικά…Δεν τους κατηγορούμε…Και εμείς το ίδιο πάθαμε..
Έτσι, ο άντρας και η γυναίκα, δεν είναι ενήλικες όπως θέλουν να δείχνουν ότι είναι…μέσα τους έχουν έναν ξεχασμένο εαυτό που κλαίει…Είναι αυτό το παιδάκι, που κάποια στιγμή στη ζωή του αναγκάστηκε να σταματήσει να ζει γι’αυτό, και άρχισε να ζει για τους γονείς του.. Αυτό λοιπόν το παιδί, δεν μεγάλωσε ποτέ μέσα τους, και φυσικά μέσα μας… Είναι το εσωτερικό μας πληγωμενο παιδί που όλα αυτά τα χρόνια κλαίει για αγάπη…
Έτσι αυτά τα δύο πληγωμένα παιδιά που πλέον έχουν γίνει γονείς, δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να δώσουν αληθινή αγάπη στα παιδιά τους γιατί έτσι θα φύγουν από τη φωλιά, και θα μείνουν πάλι μόνα τους να κλαίνε…
Διότι η αληθινή αγάπη είναι δύναμη και ελευθερία…Σου δίνω αληθινή αγάπη γιατί σε αγαπώ, και θέλω να ζήσεις ελεύθερος… Να φύγεις από τη φωλιά γιατι δεν σε έχω ανάγκη…
Αντί γι’αυτό, οι γονείς, μας δίνουν έρωτα.. Γιατί μας έχουν ανάγκη στη ζωή τους, μας κάνουνε να εξαρτηθούμε από αυτούς, ώστε να μην μπορούμε να τους αφήσουμε ποτέ..
Μας δημιουργούνε τύψεις και ενοχές για οοοολα αυτά που αυτοί στερήθηκαν για να έχουμε εμείς, ώστε να μην μπορούμε να δραπετεύσουμε από την χρυσή αόρατη φυλακή που μας έχουν βάλει μέσα…Αντί να μας δώσουν δύναμη και αγάπη να ανοίξουμε τα φτερά μας και να δημιουργήσουμε τη δική μας ζωή, μας κάνουν να τους ερωτευτούμε με ένα έτοιμο μέλλον ώστε να μας κρατήσουν για πάντα κοντά τους… Πληγωμένα παιδιά είναι όμως και δεν τους κατηγορούμε…Όλα από άγνοια γίνονται χωρίς να το θέλουν…Είναι τόσο φοβισμένοι, είναι τόσο άδειοι μέσα τους, που νομίζουν πως αν φύγουμε θα πεθάνουν από στεναχώρια… Δεν το καταλαβαίνουν αυτό που μας κάνουνε.. Ασυνείδητα γίνονται όλα.. Νομίζουν ότι κάνουνε οτι καλύτερο για εμάς…Δεν μπορούνε να καταλάβουν γιατί δεν ξέρουν τι είναι η αγάπη…Δεν πήραν ποτέ αυτόν τον θησαυρό για να τον δώσουν…
Έχουμε πιαστεί όλοι κορόιδα σε ένα φαύλο κύκλο που δεν λέει κάνεις να βρει την δύναμη να τον σπάσει…
Και έτσι, μην έχοντας πάρει ποτέ αγάπη από τους γονείς μας, σαν πληγωμένα παιδιά που είμαστε κρυμμένα μέσα σε ενήλικα σώματα, κλαίμε απαιτούμε και φωνάζουμε για αγάπη…ψάχνοντας σε όλων των ειδών τις σχέσεις… Πίσω από κάθε άντρα και κάθε γυναίκα που φέρνουμε στη ζωή μας, κρύβεται η απεγνωσμένη ανάγκη για αγάπη της μαμάς και του μπαμπά που δεν πήραμε ποτέ… Και μέχρι να την πάρουμε άμεσα από τους γονείς μας, δεν φεύγει ποτέ από μέσα μας αυτό το συναίσθημα του ανεκπλήρωτου, και ψάχνουμε όλη μας τη ζωή να βρούμε τι μας λείπει και είμαστε δυστυχισμένοι, άρρωστοι, σε κατάθλιψη και αργοπεθαίνουμε μέσα σε νοσοκομεία..
Άκου λοιπόν πληγωμένο μου παιδί…
Συγνώμη που σε ξέχασα..
Συγνώμη που σε θυσίασα…
Συγνώμη που σε χρησιμοποίησα για να φέρω στη ζωή μου ανθρώπους να βουλευτώ και να συμβιβαστώ, για να νιώσω πως αγαπιέμαι… Συγνώμη και σε όλους εσάς που χρησιμοποίησα….. Δεν ήξερα..Άγνοια είχα..
Πού να ξέρω πως κάθε φορά που έφερνα κάποιον στη ζωή μου, τον έφερνα γιατί φοβόμουν να μείνω μόνη να αγαπήσω τον εαυτό μου ώστε να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω ελεύθερη μακρυά από τους γονείς μου… Γιατί φοβόμουν να τους αφήσω… Με κατηγορούσα πως εγώ έφταιγα που δεν είναι ευτυχισμένοι… Και πάλευα κάθε μέρα χρόνια ολόκληρα για να τους κάνω.
Αν μου έδειχναν έστω μία φορά πως είναι….ίσως τοτε να……..Τέλος.
Τώρα ξύπνησα απ’την άγνοια..
Τώρα δεν φοβάμαι.
Μένω μόνη μου και σε ξαναβρίσκω..
Έχω τη δύναμη και σπάω τον φαύλο κύκλο του θανάτου… Ανοίγω τα φτερά μου και πετάω μακρυά να κάνω όλα αυτά που σου στέρησα!
Και βλέπω πως αυτό πλέον κάνουνε και οι γονείς μου..Δίνω και σε αυτούς ελευθερία! Σε όλους όσους αγαπώ! Ελευθερία να ζήσουν επιτέλους και αυτοί ελεύθεροι από μένα… Η μαμά και ο μπαμπάς γίνονται μητέρα και πατέρας.Και έπειτα Ελένη και Νίκος.
Και βλέπω πως αγαπώντας εμένα, αγαπάω και αυτούς και με αγαπάνε και αυτοί!!!
Συγνώμη ψυχή μου…
Συγνώμη που σε ξέχασα…
Συγνώμη που δεν πίστεψα πως μπορείς να με κάνεις ευτυχισμένη…
Συγνώμη που σου στέρησα το σπίτι σου μέσα στην καρδιά μου, για να σε βάζω να μένεις σε ξένα γιατί φοβόμουν να φύγω να χτίσω το δικό μου..
Μη φοβάσαι άνθρωπε…
Σπάσε το φαύλο κύκλο της εξάρτησης, και τότε θα δεις την αγάπη να έρχεται και να φωλιάζει μέσα στις καρδιές όλων όσων αγαπάς..
Μη φοβηθείς να αφήσεις τα έτοιμα..τα σίγουρα…Αυτά που σου δώσανε για να σε φυλακίσουν..
Αν πραγματικά λες ότι αγαπάς τους γονείς σου, φύγε από τη φωλιά..
Αν ο κληρονόμος δεν αφήσει την κληρονομιά, δεν θα αγαπήσει ποτέ τον άνθρωπο που του την έδωσε. Μία ζωή θα τον μισεί ασυνείδητα για την φυλακή που τον έβαλε να ζήσει…
Φύγε μακρυά, πάτα στα πόδια σου, βρες το δικό σου ζευγάρι παπούτσια, περπάτα με αυτά, και όταν πλέον έχεις θυμηθεί ποιος είσαι, γύρνα μετά αν θέλεις και δέξου την!
Γονείς…Μη φυλακίζεται τα παιδιά σας..
Παιδιά… Ανοίξτε τα φτερά σας και πετάξτε όσο πιο μακρυά μπορείτε…
Το να γυρίσετε πίσω στην κληρονομιά θα πρέπει να είναι επιλογή… Και όχι υποχρέωση για τα χαμένα όνειρα των γονιών σας..
Πάρτε λοιπόν τη σκυτάλη από αυτούς, και κοιτάξτε να την παραδώσετε με χέρια ελευθερα και γεμάτα αγάπη στα παιδιά σας…
Μόνο έτσι ο φαύλος κύκλος γίνεται κύκλος ελευθερίας και αγάπης!
Εγώ το ζευγάρι μου το βρήκα, και κάνω τα πρώτα μου βήματα με πολύ καμάρι ως καμαριέρα!!
Σε αγαπώ μαρίνα και δεν θα σε ξαναπροδωσω ποτέ!
Mαρίνα Kωστούλα 
Leave a Reply