Ένα νέο είδος γάμου για τον νέο άνθρωπο
Για κάποιους ανθρώπους ο γάμος είναι ένα πέλαγος δυστυχίας με νησιά ευτυχίας και, για άλλους, πελάγη ευτυχίας με νησιά δυστυχίας – για να δούμε λοιπόν τι κάνει τη διαφορά. Το νέο είδος γάμου προϋποθέτει μια ειλικρινή και ανοικτή σχέση ανάμεσα στο ζευγάρι. Προϋποθέτει ξεκάθαρα όρια για το πού τελειώνεις εσύ και το πού αρχίζω εγώ, διότι γάμος-σχέση σημαίνει όρια. Δέσμευση ως προς την ισότητα, την ελευθερία και την ανάπτυξη του κάθε ατόμου μέσα και έξω από το πλαίσιο του γάμου – και πάνω απ’ όλα δέσμευση ως προς την αυτογνωσία.
Ένα νέο είδος γάμου είναι μια χειραφετημένη σχέση, μια σχέση όπου και τα δύο μέλη της είναι ίσα αλλά όχι όμοια. Η γυναίκα δεν είναι η νοικοκυρά, ο άντρας δεν είναι ο αφέντης. Τα δύο μέλη αποτελούν αυτόφωτες μονάδες, ελεύθερες να αναπτυχθούν και έξω από τον γάμο. Η προσωπική ανάπτυξη του καθενός ενδυναμώνει την ένωση και την αμοιβαία αγάπη.
Σε αντίθεση με το παραδοσιακό πρότυπο γάμου όπου τα δύο μέρη συγχωνεύονται σε μια ενοποιημένη μάζα, πέρα και από τους καθιερωμένους ρόλους τους (γυναίκα-σπίτι, άντρας-δουλειά), με τις χωριστές εμπειρίες για τον καθένα σχεδόν να απαγορεύονται – κάτι που σκοτώνει τη σχέση/γάμο.
Αν αντί γι’αυτό το κάθε μέρος του ζεύγους αναζητούσε νέες εμπειρίες, επιδίωκε την ανανέωση και αλληλεπίδραση με την πραγματικότητα και μια νέα επίγνωση του εαυτού του, τότε και οι δύο μαζί θα δημιουργούσαν μια εξαιρετικά δυνατή βάση για να ερωτεύονται ξανά και ξανά τον σύντροφό τους καθώς θα γινόταν όλο και περισσότερο ελκυστικός μέσα από την προσωπική του ανάπτυξη ως άνθρωπος. Ενώ στον παραδοσιακό γάμο και μόνο οι εκφράσεις του τύπου «κρεμάστηκε» κ.ά. δηλώνουν καθαρά την ψυχική αντίδραση και την πλήξη που προκαλεί ο θάνατος της ψυχής.
Η έννοια της μονογαμίας χρειάζεται να σφυρηλατηθεί με ένα πνεύμα ανεξαρτησίας, με ένα πιο λαμπερό φως. Οι ψυχολογικές δεσμεύσεις του κλασικού γάμου αποτελούν μια μορφή δουλείας, τόσο για τον άντρα όσο και για τη γυναίκα. Μια δουλεία η οποία καθοδηγείται από τα οικογενειακά ιδανικά μας που μας ακολουθούν σαν φαντάσματα από το παρελθόν, όπως και εμείς ακολουθούμε με κάποιες τροποποιήσεις, τον δρόμο που χάραξαν οι γονείς μας.
Τα άτομα στον νέο γάμο θα πρέπει να σταματήσουν να καλλιεργούν το έδαφος για νευρωτικές αλληλεπιδράσεις και να κινηθούν προς την αποδοχή του άλλου γι’αυτό που πράγματι είναι, για τη διαφορετικότητα των αναγκών του καθενός και για να γράψουν το δικό τους συμβόλαιο στα δικά τους μέτρα και σταθμά σαν ζευγάρι.
Απόψεις του τύπου «μου ανήκεις» ή το να θυσιάζει κανείς τον εαυτό του και την ατομικότητά του (λες και δίχως τον γάμο θα χανόταν η ανθρώπινη υπόστασή του), εγκλωβίζουν σε στερεότυπα πλαίσια που επιβάλλουν το ψυχοσωματικό δέσιμο μέσα από την ενοχή του εξαναγκασμού της υποχρεωτικής συντροφικότητας.
Έτσι, σιγά-σιγά το Matrix του εσωτερικευμένου προγράμματος του γάμου αρχίζει να λειτουργεί. Και η ανθρώπινη αγάπη, η γλυκιά συντροφιά, αρχίζει να μολύνεται ύπουλα. Δίχως να καταλάβουμε πώς και γιατί υποκύπτουμε, κατρακυλάμε ανεπαίσθητα στους κανόνες και τις εντολές που υπαγορεύει ο συμβατικός γάμος. Έτσι σβήνουν οι ατομικές επιθυμίες και ενθαρρύνονται μόνο αυτές που είναι αμοιβαία αποδεκτές με αποτέλεσμα να χάνεται ο ατομικός ψυχοπνευματικός χώρος του καθενός. Χωρίς αυτόν τον χώρο το ζευγάρι γίνεται σκλάβος της ρουτίνας και της πλήξης.
Στην αρχή φαίνονται όλα καλά και οι δύο ζουν με την ψευδαίσθηση ότι η αγάπη θα τα τακτοποιήσει όλα και θα τα κατακτήσει – ούτε συζήτηση για το κοινωνικό συμβόλαιο που τους έχει επιδέξια επιβληθεί και υπηρετεί προκατασκευασμένα πρότυπα, πετώντας την ατομικότητα στη σκλαβιά. Αναμένουν την ατομική ανάπτυξη δίχως ίχνος επίγνωσης του τι κάνουν.
Λίγο αργότερα θα αρχίσουν να εμφανίζονται μικρές μνησικακίες και μικροπαράπονα
ενώ πάντα κάποιος συμβιβασμός θα έρχεται μετά την ένταση των καυγάδων, βασισμένος στις ξεφτισμένες έννοιες της υποχώρησης, της θυσίας και του συμβιβασμού. Δηλαδή σε αναχρονιστικές ιδέες.
Ένα νέο πρότυπο γάμου θα μπορούσε να βασιστεί στις εξής αξίες: Διαβίωση δίχως εξάρτηση, αυτογνωσία, ελευθερία, ευελιξία στο ρόλο, εμπιστοσύνη.
Συμβίωση στα μέτρα που κόβονται και ράβονται για τον καθένα με κεντρικό άξονα την επικοινωνία και την αίσθηση πως ζούμε στο εδώ και τώρα, αναγνωρίζοντας το παρελθόν και το μέλλον και την αξία τους – δηλαδή να μην ζούμε το παρόν και να φανταζόμαστε το μέλλον σύμφωνα με τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Ζώντας το σήμερα για το σήμερα λύνουμε τα προβλήματα στο τώρα και η αλληλεπίδραση στο άμεσο παρόν θα θεμελιώσει μια σχέση γεμάτη νόημα.
Σε αντίθεση με τον παραδοσιακό γάμο που είναι στατική κατάσταση, γεμάτος άκαμπτες προσδοκίες που πρακτικά είναι αδύνατον να πραγματοποιηθούν. Όπως το ότι η αγάπη θα διαρκέσει για πάντα, ότι ποτέ δεν θα αισθανθούμε έλξη για κάποιον άλλο, ότι η ζήλια δηλώνει αγάπη, ότι η αφοσίωση και η πίστη είναι το μέτρο της αγάπης. Ότι ολοκληρωμένο άτομο είναι μόνο ο γονέας, ότι τα παιδιά θα σώσουν τον γάμο, ότι ο σύντροφός μου μπορεί και πρέπει να καλύπτει όλες τις ανάγκες μου – πνευματικές, σεξουαλικές ή ψυχολογικές.
Αυτά τα ιδεώδη επιβάλλουν στο κάθε μέλος του ζευγαριού εξωπραγματικά πρότυπα περί αιώνιας αγάπης, ασφάλειας και ολοκλήρωσης από το άλλο πρόσωπο. Μια «συσκευασία» που μας αναγκάζει να πιστέψουμε ότι το μοντέλο αυτό όχι μόνο θα ολοκληρώσει τα όνειρά μας αλλά είναι και μονόδρομος για την ολοκλήρωσή τους
Σε ένα νέο μοντέλο γάμου οι προσδοκίες θα είχαν ένα πιο ρεαλιστικό υπόβαθρο: αυθεντική επαφή και συναισθηματικό μοίρασμα, αυθορμητισμός, πνευματική εξέλιξη, με τον καθένα να αναλαμβάνει την ευθύνη των δικών του συναισθημάτων. Και ο καθένας από τους δύο αναλαμβάνει με ελευθερία να εκπληρώσει τις ανάγκες του εαυτού του μόνος του, αποδεχόμενος τη διαφορετικότητα του άλλου. Το μέτρο στην επιτυχημένη ζωή του ζευγαριού είναι η ουσιαστική σχέση μεταξύ τους και όχι το εξοχικό σπίτι, το αυτοκίνητο και οι τραπεζικές καταθέσεις. Ενώ ο ρόλος του γονέα αποτελεί τη μεγαλύτερη ευθύνη την οποία θα έπρεπε κάποιος να αναλαμβάνει αφού έχει, σε ένα ικανοποιητικό ποσοστό, εργαστεί για τη διαμόρφωση του παιδιού που ζει μέσα μας.
Και για την ισότητα; Μοίρασμα πολλών πραγμάτων ναι, αλλά όχι επιτακτικά και υποχρεωτικά των πάντων. Χρειάζεται, ψυχικός χώρος, ατομικός χώρος και χρόνος, ικανότητα ρύθμισης των συναισθημάτων από το κάθε μέλος, τόσο των δικών του όσο και του άλλου. Κι αυτά τα συναισθήματα να τα χρησιμοποιεί ο καθένας ως οδηγό για σκέψη και δράση, για υποκίνηση του εαυτού του και ενσυναίσθηση. Να δεχθεί ότι μπορεί να διδαχτεί μέσα από τις συγκρούσεις και να εξελίσσεται, να αναγνωρίσει τα όριά του. Αυτοαξιολόγηση, αυτοπεποίθηση, αξιοπιστία, προσαρμοστικότητα, αυθεντικότητα, εστίαση στον αποτελεσματικό χειρισμό της εσωτερικής κατάστασης από τον καθένα από τους δύο, όπως και των παρορμήσεων και των προκαταλήψεών του.
Να γνωρίζουμε το γιατί, να γνωρίζουμε πώς να διαφοροποιούμε την συμπεριφορά μας ανάλογα με την περίσταση, να καλλιεργούμε την αισιοδοξία – να εστιάζει στην συνολική ικανοποίηση και χαρά πρώτα ο καθένας ατομικά αλλά και σαν ζεύγος. Η έκφραση των συναισθημάτων και η καλλιέργεια της αυτοπεποίθησης συνδέονται με την αναγνώριση του τι με κάνει να αισθάνομαι καλά και τι όχι, την αναγνώριση του τι κάνει τον σύντροφό μου να αισθάνεται καλά και τι όχι, και τι πρέπει να κάνω γι’αυτό, την αναγνώριση των παιδικών τραυμάτων και πώς αυτά αλληλεπιδρούν, συγκρούονται και δρουν συμπληρωματικά στη σχέση του ενός προσώπου με το άλλο, δίνοντας το δικαίωμα τόσο στον εαυτό όσο και στον άλλο το δικαίωμα να είναι άνθρωπος
Απόσπασμα από το βιβλίο του Μιχάλη Καρπαθίου ”ΓΑΜΟΣ ‘Η ΧΑΜΟΣ”
Ο Μιχαήλ Καρπαθίου είναι ιδρυτής του κέντρου ψυχικής υγείας Humanology και εμπνευστής εκπαίδευσηςTranspersonal-Synthetic-Mentoring, συγγραφέας –ειδικευμένος στην Συμβουλευτική Ψυχικής υγείας στην Σωματική Ψυχοθεραπεία εκπαιδευμένος στην άσκηση N.L.P.&Life Coaching,στο Mentoring Οργανισμών και ανθρώπινου δυναμικού στο E.F.T και στο E.M.D.R- NATURAL- FLOW Έχει εκπαιδευτεί ως σύμβουλος ζευγαριών με το Διαγενεαλογικό και στο Ψυχογενετικό Σύστημα, στην Κινεζική παραδοσιακή Ιατρική και τη Θεραπευτική Διατροφολογια. Παράλληλα, είναι εκπαιδευμένος στην Γνωστική Ομοιοπαθητική, τη Συστημική Αναπαράσταση καθώς και στη Θεραπεία Gestalt.
Leave a Reply